گام های بدون مکث

صدای گامهایتان را که هر روز از جلوی من بی اعتنا رد می شوید می شنوم . گاهی سکه ای سرد در دستم جای می گیرد . سرم پایین است نمی بینمتان، خجالت می شکم از نگاه های پر از تحقیرتان . نمی نشینم ، با پاهای خسته ام همواره می ایستم تا نگویید خودش را به مریضی زده است . آخه شما فکر می کنید من پولدارم، عادت کرده ام به گدایی . بالشی دارم پر از تراول ، هر شب بازش می کنم چک می کنم به صدها میلیون رسیده یانه . تلویزیون این را می گوید، شما هم اینطور می شنوید .

اما من پول ندارم ،بجایش یک پسر و یک دختر دارم که خبری از من نمی گیرند، اما هنوز دوستشان دارم . خانه ای دارم از چوب که گاهی می لرزد اما سرپا است .

هر گامی که بر می دارید ، قلب من ترکی دیگر بر خود می نشاند . تاب افکار تان را ندارم . روزی نه چندان دور دیگر نخواهم بود ، نگران نباشید . پیرزنی که هر روز گوشه ای از راه رفتنتان را بسته است ، آن را باز خواهد گذاشت تا بی هیچ زشتیی بگذرید و حتی فکر هم نکنید که یک آدم آبرویش را می فروشد و ما نمی بینیمش.

پ.ن : با گدایی مخالفم ، اما چند وقت پیش که از میدان ونک می گذشتم در نگاه پیرزنی که آنجا برای ریالی ایستاده بود ، انچنان غمی دیدم که ناخودآگاه این نوشته به ذهنم اومد. ببخشید که من نویسنده خوبی نیستم.