برای زمین

باور نمی کنم کسی باشد که وقتی چشمش را باز کند و دشتی سبز را ببیند که پر از گل باشد، لذت نبرد.

باور نمی کنم کسی باشد که وقتی کنار ساحل نشسته است، و چشمش را به دریای بیکران آبی بدوزد و یا شنهای خالص را ببیند، لذت نبرد.

اگر کارخانه دار نیستیم و نمی توانیم از دود و آلاینده هایمان کاهش بدهیم، حداقل می توانیم که گلها را نچینیم و داغان نکنیم و رنگ سبز دشت را با با رنگ آبی و قرمز قوطی های نوشابه مخلوط نکنیم.

اگر نفتکش نداریم و نمی توانیم زباله ها را در جایی بغیر از آب خالی کنیم، حداقل می توانیم که کیسه پر از پس مانده قابل تجزیه و غیر قابل تجزیه مان را به وسط آب پرتاب نکنیم.

امروز روز زمین است، حیاتمان را ، زندگی مان را و تک تک لذت هایمان را مدیون آن هستیم، کمی فقط بهش احترام بگذاریم. همین .

رای بدهم یا خیر!

این روزها بحث رای گیری تایمز برای تاثیرگذارترین فرد سال مطرح است . یکی از کاندیدهای این رای گیری آقای  موسوی است.

راستش هنوز من رایی نداده ام زیرا بین دو فکر گیر کرده ام.

از یک طرف اگر بخواهم منصفانه فکر کنم ، در سطح جهان آقای موسوی تاثیرگذاری چندانی نداشته اند یا بهتر بگویم درخوشبینانه ترین حالت خیلی کم داشته اند.(البته با توجه به بازخوردهای رسانه های دنیا)  و البته اگر ایرانیان در سطح دنیا را درنظر نگیریم.

اما از طرف دیگر تاثیر ایشان در ایران قابل چشم پوشی نیست، وحدت و امیدی که شاید بعد از مدتهابین مردم این مرز و بوم رخنه کرد، واقعا کم نیست.صبر و متانتی که دربرابر هزاران سخن نابجا از خود نشان داد و حتی برای لحظه ای نگذاشت خشم بر وقارش چیره شود، چیزی نیست که بتوان نادیده گرفتش و بشخصه دوست دارم تصویری دیگر از یک سیاستمدار ایرانی برای دنیا بغیر از آنچه اینروزها شاهدش هستیم و پر از است تهدید و دشنام ، عرضه کنیم.

حال بین این دو فکر مانده ام که عمل به کدام درست است، واقع بینی و منصفانه بودن یا سعی در راه ارائه تصویری بهتر از سرزمینی که در آن زندگی می کنم.

افزایش جمعیت ، افزایش نیروی خودی

گفته اند به ازای تولد هر نوزاد یک میلیون تومان به هر خانواده تعلق می گیرد.

دوستی پرسیده از این افزایش جمعیت (که احتمالا در طبقه با فرهنگ و درآمد پایین شکل خواهد گرفت) چه چیزی را جست و جو می شود؟

خب این اضافه جمعیت اگر نتواند خارجی ها را بزند، حداقل می تواند داخلی ها را بزند، نه؟