درختان بزرگراه چمران نهانخانه اسرار من

بچه که بودم ، بزرگراه چمران رو که می اومدیم بالا همیشه جذب درختهایش میشدم، همیشه برایم دنیای پشت آن درختان کاج یه جای اسرارآمیز بود، جایی که نهان بود از دید دیگران. بزرگ شدم وهمچنان این حس ادامه یافت.

حالا چندین سال است که درختان کنارش به هزار بهانه قطع شده است. الان مدتهاست که این بزرگراه برایم دیگر هیچ حسی ندارد، اما بازهم کمی دلخوش به درختان وسطش بودم که آنرا هم به بهانه خط تندروی اتوبوس (در بزرگراه!!!!) دارند ازم می گیرند، این روزها فکر می کنم چقدر دیگه از خاطراتمان را باید به بهای تصمیمات درست!!! یا غلط ( نظر من به این نزدیکتره) از دست بدهیم!

علی مهین ترابی آزاد شد

«علی مهین ترابی آزاد شد»

این خبر آنقدر خوشحالی درخود دارد که چیزی اضافه تری نمی‌توان گفت.

به امید روزی که نیازی نباشد برای اعدام نوجوانان نگران باشیم.

آب تهران و نیترات و آب معدنی

بحث داغ این روزها آب شهر تهران است که به گفته وزارت بهداشت میزان نیترات آن بالاتر از حد مجاز است و این نیترات در خون تبدیل به نیتریت می‌شود و همان اکسیژن کمی را هم که از لابلای دودهای تهران ریه‌هامان قطره قطره جمع می‌کند، می بلعد.

وزارت بهداشت از خانم‌های باردار و کودکان و افراد مسن خواسته است که از آب شیر مصرف نکنند ! اگر آب شیر جوشانده شود ، میزان نیتراتی آن بالاتر هم می‌رود ، مگر اینکه بخار آن را دوباره به مایع تبدیل کنیم! که این کار برای بسیاری از خانواده‌ها امکان‌پذیر نیست ( اگر هم باشد سخت است و در این آشفته بازار وقت، کسی حوصله‌اش را ندارد.)

در نتیجه همه روی آورده‌اند به بازار آب‌معدنی که آنهم طبق گفته‌های معتبر و نامعتبر اکثر کارخانه‌های تولید کننده اش میزان املاحش را بدرستی کنترل نمی‌کنند. حالا در اینترنت کاغذی فید به فید می چرخد که طبق آن آب معدنی نسله و واتا سالم هستند و بقیه خیر.

حالا آدمی مثل من که اینقدر دروغ شنیده دیگه هیچی رو باور نمی کنه ، مونده که آیا اینهم از اون تبلیغات کارخانجات آقازاده هاست یا واقعا خطری هست و این نتیجه تست هم قابل‌اطمینان.

درنتیجه بنده نشستم و تنها حسرت می‌خورم که یادش بخیر اون روزها که آب تهران جزء بهترین آبهای نوشیدنی ایران بود و کلی پزش رو می دادیم، و  بااینحال همچنان بنده آب شیر می‌خورم .

دوستیهای مجازی

از مدتی قبل نسبت به نوع روابطی که می‌تواند در محیط مجازی بین آدمها بوجود بیاد کنجکاو بودم، درواقع می‌خواستم قوانینی برای کم و زیاد بودن دوستیها ، و نزدیک و دور بودنشان پیدا کنم. دلیلی برای علاقه ‌مندیهای مشترک که باعث میشه آدمها یکدیگر رو ببینند و بهم نزدیک بشوند ، دلیل این کارم هم این بود که وبلاگ‌ها و ایدیها برای من بشخصه فراتر از یک اسم و نوشته هستند و آدمهایی هستند که باهاشون ارتباط دارم، خوشحالم می کنند و ناراحتیشون باعث ناراحتیم میشه.

برای ارضای این کنجکاوی سعی کردم رابطه‌ام رو با افرادی که قبلا اصلا باهاشون هیچ ارتباطی نداشتم زیادتر کنم ، تا نتیجه رو ببینم و از اون طرف خیلی کم ، واقعا خیلی کم رابطه‌ام رو با دوستان همیشگیم توی نت کمتر کردم. و البته آزادانه‌تر به بیان عقایدم پرداختم. نتیجه شگفت‌انگیز بود. اون عده‎ای که ارتباط نداشتم خیلی کم به این علاقه‌مندی جواب دادند و متاسفانه و متاسفانه دوستان قدیمی‌ام بسیاریشون ناپدید شدند.

درمورد دوستان جدید خب گله‌ای ندارم ، باید ازنظر دوطرف رابطه جذاب باشه . اما دوستان قدیمی برایم خیلی نوع برخوردشون جالب بود. این حذف مجازی فقط می تونست دو دلیل داشته باشه :

1- کم شدن ارتباط : که اونقدر کم بود که بعید می دونم  از سمت من شخصی این حس رو کرده باشه که خسته شدم، اگر هم این بوده حداقل انتظار می رفت که دلیلش پرسیده شود

2- شاید تفاوت عقاید بوده که با وجودی که بیشتر به ابراز اونها پرداختم اما هیچ وقت و هیچ وقت به کسی توهین نکردم.

اما نتیجه‌ای که گرفتم : کلا درنوع روابطم بازنگری می کنم ، شاید بجز عده ای خیلی معدود ( خیلی خیلی معدود) بقیه دیگه فقط یه آیدی هستند و یه وبلاگ. و متاسفم برای این تصمیم. دلیل تاسفم هم اینه که به‌نظرم برای اینکه بتونیم جامعه‌ای درست داشته باشیم ، باید کمی به اطرافیانمون هم نگاه کنیم. در دسترس بودن و راحتی استفاده از تکنولوژی ما رو داره به سمتی می بره که تقریبا اکثر ارتباطات از حضوری و حتی صوتی به تصویری و مجازی تبدیل میشه.. اگه به این روند ادامه بدیم می بینیم که خیلی زود حتی از نزدیک ترین آشناها و خانواده هم داریم فاصله می گیریم. و به نظر من این نوعی زوال انسانیته ، اونهم در جامعه ای که دائم داریم داد می زنیم که ما انسان هستیم.

پ.ن : من به‌ذات آدم حساسی هستم و روابطم با آدمها بسیار برام مهم، اما نهایتا این حساسیت بیست درصد در کل این نظر دخالت داشته است.