جنگ برای من یعنی….

برای من جنگ یعنی

– شش ماهه بودم که از زادگاهم در محله نیو ساید اهواز کوچ اجباری کردم به همدان (شهر اصالتی پدر و مادرم) و مطمئنم که مسیر زندگیم کلا عوض شد.

– دوستم مروارید که بابایش اتوبوس شرکت واحد داشت و چهار بار و هر بار یک عکس را با گل جلوی اتوبوسش دیدم و هربار از مامانم پرسیدم این آقاهه کیه، گفت یکی دیگه از برادرهاش که شهید شد.

– یعنی وقتهایی که با برادرم کمین می کردیم همچین که آژیر سفید رو زدند ، بدوییم بریم رو پشت بوم شاید، ترکشی چیزی پیدا کردیم، به دوستهامون پزشو بدیم.

– یعنی خانه‌های جنگ زده های خرمشهری در خیابان بانک رهنی همدان که روزهای عاشورا چنان شمری می آوردند بیرون که من فقط گریه می‌کردم، جیغ می‌زدم و التماس می‌کردم بریم خونه ( آخرین باری که تعزیه اجرا کردند ، نهایتا 10، 11 ساله بودم)

– یعنی شنیدن تعریف های مادرم از زندگی شرکت نفتی و حسرتی که تا مدتها نمی دانستم محرومیت من از آن نوع زندگی، مسببش جنگ نبود بلکه اتفاقی بود که دوسال قبلش افتاده بود.

– یعنی پناهگاه‌های سیمانی بزرگی به شکل استوانه های توخالی در تقاطع میدان اصلی همدان و خیابان بوعلی

– یعنی داستانهای وحشتناکی که فقط از فکر بچه‌های درگیر جنگ در سن شهت ، نه سالگی برمیاد مثل اینکه مثلا آقای فلانی موشک انداختند پرید تو جوب ، بعد یه لحظه سرش را آورد بالا ترکش خورد به گردنش سرش قطع شد!!!

– یعنی گذراندن سه ماه پایانی یکی از سالهای دبستان در خانه و جلو تلویزیون. ( اینو جزو بهترین خاطراتم بیاد دارم)