دوباره سمپاد و خوب و بدش

نمی دانم چرا جدیدا هی موقعیت پیش میاد راجع به مدرسه قدیمی بنویسم، خب چکار کنیم غیرت داریم دیگه :دی

وبلاگ خوب عاقلانه در مورد سمپادی بودن یا نبودن مطلبی نوشته است،کلیات صحبت هایش را قبول دارم، و از اونجایی که شاید دقیقا از اول راهنمایی خیلی از این صحبتها را چه از داخل مجموعه چه از بیرون آن تجربه کرده ام ، دوست داشم توضیحاتی راجع به این مجموعه عجیب غریب و بچه های عجیب غریب ترش که گویا در حال مرگ برای همیشه هم هست بدهم. امیدوارم این دوست خوبم این کار حمل بر جسارت من نکند.

سمپاد یا سازمان ملی پرورش استعدادهای درخشان جایی است که نه در تهران بلکه در یکی از شهرستانها هفت سال از بهترین سالهای عمرم را در آن گذرانده ام، با قوانین عجیب غریب و سختگیرانه اش چه از لحاظ درسی چه از لحاظ اخلاقی ساخته ام ، یا شاید بهتر بگویم تحمل کرده ام چون اصولا از ابتدای عمرم تا همین الان همه جور سرگرمی و شیطنت را به درس خواندن ترجیح داده ام و بنابراین در جایی که اولویت اول آن همیشه درس بوده است، مسلما مشکل داشتم ، با سیستم اخلاقی اش هم سازگار نبودم چون در خانواده ای بزرگ شده بودم که به فکر من برای تصمیم گیریهای شخصیم احترام می گذاشتند و عادت داشتم بابت رفتارم با من صحبت شود نه توبیخ . تازه درکنار همه اینها انتظارات کل فامیل بابت سمپادی بودنت را هم باید جواب می دادی، اگر جایی چیزی را نمی دانستی همه با تعجب و یا گاهی هم تحقیر نگاه می کرند، که” اه مگه تو تیزهوشان درس نمی خونی؟” انگار سمپادی بودن مساوی است با عالم دهر بودن. اما با اینحال از بودن با دوستانم لذت می بردم، شاید خیلی از مسائل را خیلی دیرتر از بچه های دیگر فهمیدیم، شاید خیلی چیزها جذابیتش برای ما دیرتر از بقیه روشن شد اما در کنار همه آن درسها ماهم شیطنت هایی برای خود داشتیم که اجازه می داد بچگیمان را بکنیم ، اجازه می داد فقط فیلسوف بار نیاییم و بدانیم می شود از خیلی مطالب علمی برای انفجار و داغون کردن و … استفاده کرد و لذت برد.

اما در مورد متفاوت بودن، بله قبول دارم که بسیاری از بچه های این مدرسه خود را تافته جدا بافته می پندارند، اما این تنها بخاطرخود مدرسه و جو آن نبود. دید بیرون هم همین را می خواست . در طی هفت سال بیاد ندارم با بچه های مدرسه جایی برای مسابقه ای حتی مسابقات ورزشی جمع شده باشیم و دیگران نگفته باشند : اینها بچه های فرزانگان هستند. انگار همیشه باید سدی میان ما و انها وجود داشت، انگار حق ما نبود در رقابتی عادلانه با آنها شرکت کنیم، همیشه همه می گفتند اینها امکانات بیشتری دارند پس نباید مانند بقیه با آنها رفتار شود. حالا مقام قهرمانی در مسابقات بسکتبال چه ربطی به جزوه های تکمیلی علوم و ریاضی که ما می خواندیم ،داشت، نمی دانم .

سال سوم راهنمایی در مسابقات زبان در سطح استان بنده حقیر اول شدم و دوست صمیمی دبستانم ( که در راهنمایی او به نمونه مردمی رفت و من به فرزانگان) و البته هنوز هم با هم دوستیم ، دوم شد. مدرسه او شکایت کرد که چون ما کتابهای look,Listen and Learn (همان کتابهای زردو قرمز و بنفش و سندی و سو رو که یادته) را می خوانیم، این رقابت عادلانه نبوده و اسم من کلا حذف شد.

شاید فقط در شهری که من درس خواندم اینطوری بود، اما کاملا مطمئنم که در آن زمان آنهایی که آن بیرون بودند ، ما را می دیدند و خیلی هم خوب می دیدند و هرجایی که میشد سعی می کردند ما را از بقیه جدا کنند. باور کن وقتی در یک چنین محیطی درس بخوانی مسلما خود را جدا می پنداری چون دیگران این چنین می خواهند، اما بعدوقتیهمین بچه ها وقتی در کنار بچه های دیگر قرار می گیرند اکثرا آرام آرام از این حس بیرون می آیند، بشخصه توی اطرافیانم فقط یک نفر را می شناسم که همچنان خود را تافته جدا بافته می داند . و راستش را بگویم با اینکه دل خوشی از اولیای مدرسه نداشتم از اینکه شنیدم چنین مجموعه ای درحال ازبین رفتن است ، خوشحال نشدم، چون بهرجهت جایی بود که سعی می کرد به تعدادی از دانش آموزان (فارغ از درست یا اشتباه بودن نحوه انتخابشان)چیزهای بیشتری یاد بدهد.

پ.ن : کتمان نمی کنم که این سمپادی بودن گوشه ای از هویتم است( این گوشه خیلی خیلی ناچیز است شاید اندازه یک اپسیلون، اما بالاخره هست) اما فکر می کنم همه ما اگر مدرسه مان را دوست داشته باشیم این هویت را کم یا بیشتر با خودمان داریم.